Kemurji, tarım ürünlerinden yeni şeyler -sütten elyaf, soya fasulyesinden radyo kadranı, zirai atıktan yakıt- üretmeyi hedefleyen bir disiplindi. Ne yazık ki ömrü uzun olmadı, günümüzde pek az kişi adını biliyor. Amerika Birleşik Devletleri’nin İş Projeleri Dairesi’nin (Work Projects Administration) 1941’de yayımladığı “Kemurjiyi Bir Kariyer Olarak Sevebilirsin” (You Might Like Chemurgy as a Career) adlı rapor öğrencileri bu yeni alandaki kariyer imkânlarıyla ilgili bilgilendirmeyi hedefliyordu. Rapor, “yerfıstığını oluşturan molekülleri öğrenmek için onu bütünleyici parçalarına ayıran” ve hem yerfıstığı yetiştiricileri hem de toplumu refahla tanıştıran George Washington Carver’dan bahsederek başlıyordu. Carver’ın çalışmaları sayesinde yerfıstığı; felçliler için şifalı yağa, dondurma külahına, hatta tam 285 adet kullanışlı ürüne dönüştü.

Tabii bu disiplin bir şeyleri parçalarına ayırmak, yeniden birleştirmek ve yeni ürünler oluşturmaktan ibaret değildi. Personel bilgilendirme raporunun açıkladığı gibi kemurji, geniş ve yaratıcı hayal gücü gerektiren bir görme biçimiydi. Ulusal bir proje olsa da bölgesel ayarlamalar gerektiriyordu, bu yüzden kemurji uzmanının bölgesindeki bitkileri bilmesi elzemdi. Dolayısıyla bitkiler bakımından kemurji yalnızca bir (kapitalist) üretim meselesi değildi. Kemurji uzmanları gözleme, şeylere yeni işlevler bulmaya dayalı yaratıcılığa, bunları hem ulusal hem de bölgesel amaçlar uğruna uygulamalı bilimle bir araya getirmeye değer veriyordu. Ancak Dünya Savaşı ve petrolün hızlı yükselişiyle gelişmekte olan bu alan da son buldu.